وب نوشته های پیام برازجانی payam Borazjani Blog

دیگر اینقدر ایرانی شده ام که به اتفاقات نادر عادت کرده باشم.به اینکه دولت دانمارک دیپلماتهایش را از ایران فرا بخواند و یا حتی به اینکه کسی پیدا شود و برای جبران اهانت به عالی ترین مقام دینی خود پیشنهاد تغییر نام شیرینی دانمارکی به گل محمدی را بدهد و یا هر چیز دیگر.دیشب که برای عکاسی از دوستان عصبانی در جلوی سفارت فرانسه رفته بودم با فضای عجیبی روبرو شدم.اغراق نکنم حداقل ۵۰۰ پلیس کمی بیشتر یا کمتر آمده بودند و در صفهای چند لایه در جلوی سفارت ایستاده بودند.حتی دو سر خیابان نوفل لوشاتو را بسته بودند تا کسی بدون هماهنگی به داخل خیابان وارد نشود.وقتی دوستان معترض به سمت سفارت در حال حرکت بودند نیروی انتظامی از ورود آنها به خیابان ممانعت می کرد.

نا خود آگاه به یاد شبی که همین دوستان معترض در جلوی سفارت دانمارک تجمع کرده بودند و سعی در فتح سفارت داشتند افتادم و به نکاتی که در پست قبلی نوشته بودم.
نمی دانم چرا این دوستان نیروی انتظامی تازه فهمیده بودند که آتش زدن پرچم یک کشور و ورود به سفارتخانه آن در خوشبینانه ترین حالت اعلام عدم تمایل به داشتن روابط دیپلماتیک است.چرا روزی که این معترضین سفارت دانمارک را به زیر آتش نارنجک ها و کوکتول مولوتوهای خود گرفته بودند به این نکته خیلی دقت نمی کردند.ویا شاید چون آنجا سفارت فرانسه بود آنگونه از آن مواظبت می کردند.
حتی امروز که قرار بود تجمعی ظاهرا آرام در جلوی سفارت انگلستان بعد از راهپیمائی ۲۲ بهمن برگزار شود به دلیل حضور گسترده نیروهای انتظامی و برخورد شدید آنان با معترضین برگزار نشد.
اگر در این باره کمی تامل کنیم به راحتی خواهیم دریافت که دولت ایران تمایلی به خدشه دار شدن روابط دیپلماتیک خود با کشورهای صاحب قدرت اروپائی ندارد.و این در حالی است که طرفهای مذاکره کننده ایران در چالشهای هسته ای همین دوکشور و آلمان می باشند.
یادم می آید علی لاریجانی دبیر شورای امنیت ایران کمی قبل و یا شاید همزمان با انتخابات ریاست جمهوری گذشته در نقد دیپلماسی هسته ای ایران پس از گفتن جمله تاریخی اینکه ایران در مذاکراتش درغلتان داد و آبنبات گرفت به این نکته اشاره کرده بود که مذاکره با سه کشور اروپائی روشی درست نبوده و این سه کشور را خیلی بالاتر از کشورهای دیگر در قاره اروپا ندانسته بود.اما رفتار دستگاه انتطامی ایران در حوادث اخیر که بدون شک از سوی مقامات ارشد دیپلماتیک ایران نیز دستور می گیرند نشان داد که حتی از سوی ایران هم این کشور ها برتر شمرده می شوند، به شکلی که دستگاه دیپلماسی حاضر است دولت دانمارک سفیرش را از ایران به دلیل احساس نا امنی برای وی فرا بخواند اما حاضر نیست حتی در جلوی سفارت انگلیس دقایقی تجمع اعتراض آمیز برگزار شود و یا حتی پرچم کشور فرانسه را در جلوی سفارت آن خیس می کنند که مبادا در پی پرتاب مواد آتش زا آتش بگیرد و خاطر سفیر مکدر شود.
همواره این دوگانگی در رفتار و یا وجود افراط و تفریط در عکس العملهای دولت ایران در مقابل اتفاقات گوناگون مخصوصا در رابطه با کشورهای خارجی عایدی برای کشور نداشته بجز ایجاد مسئولیت بیشتر و تنش در روابط خارجی و عاملی شده است برای باج دادن مجریان دستگاه دیپلماسی کشور در مقابل معتریضین خارجی .
و من خود نمی دانم که تا کی مردم ایران باید طعم تلخ کم تجربگی دستگاه دیپلماسی و دولت خود را بچشند.هرچند من دیگر اینقدر ایرانی شده ام که به اتفاقات نادر عادت کرده باشم.